با سلام و عرض خدا قوت به شما و دوستان گرامی. مدتی حدود 12 سال است که از طریق برنامه AA با دعا و مراقبه اشنا شدم. یاد گرفتم که دعا به نوعی ایجاد یک رابطه نزدیک با خالق مهربان و عاشق است شکلی از درد دل و نق زدن شخصی برای زدودن زنگارهای درونی برای پاک شدن است ولی اصلی که معیار سنجش دوری یا نزدیکی من با ان یگانه است خدمت به سایر مخلوقات او و دادن عشق بلاعوض به انهاست یعنی عمل به حرف هایم. او نیازی به دعایم ندارد ولی یاداوری است که من خالق هستی و خودم نیستم و… حداقل ده مورد دیگر را می توانم ذکر کنم که فواید ان شخصی و فردی است و پذیرش لحظه و همه انسانهایش, در حال را در پی دارد. پس من در دعا با خدایم صحبت می کنم ولی او در سکوت مراقبه است که جوابها و الهام هایش را به من می دهد. برای رسیدن به ان لحظه تمرینات فراوانی لازم است هیچ ذخیره ای وجود ندارد و کار هر روز به همان روز بر می گردد هیچ عملی پس انداز نمیشود ولی تمرین کارها را اسوده می سازد. عذر فراوان برای طولانی شدن مقدمه که شاید لازم می بود پرسش من اینست که ایا دیدگاه من به این دو مقوله از دیدگاه شما چیست؟ ودر ثانی با توجه به اگاهی و تجربه ای که از مطالعه و … (با توجه به این حرف “اشو” که همیشه اگاهی برتری وجود دارد) فرا گرفتم و انجام میدهم ایا دوره کلاسیکی را نیازمندم؟ صادقانه بسیار برای پاسخ شما ارزش فائلم. سپاسگزار .